سفرنامه قفقاز: بهشت قفقاز - مجله تور یک روزه

وقتی همواره در سفر باشی، دنبال چالش های نوتری می گردی. دوست داری بری جاهایی که آدم های کمتری رفتن, جاهای نو و بکر رو تجربه کنی و حس های تازه و نو!

من و همسرم مجید زیاد سفر می کنیم وسفر شده اولویت زندگیمون.

از دو ماه پیش مجید برنامه سفر می چید، تایم خالی که پیدا می کرد، توی گوگل مپ می چرخید، نقاط نو رو علامت گذاری می کرد و می گفت: این سفر یه سفر خاص می شه!

ما دوتا عاشق لوکیشن های بکر و طبیعت ناب هستیم و هر دو تفریحی عکاسی حیات وحش می کنیم. خلاصه که سعی می کنیم حداقل سالی یک یا دوتا سفرخارجی بریم؛ البته بیشتر ایران رو هم گشتیم و هنوز هم داریم می گردیم !

یاد گرفتیم چطور سفر ارزون بریم و کلی تجربه کردیم تا بتونیم بیشتر سفر کنیم. دوتا کوله بستیم و سفر ماجراجویانه ای رو آغاز کردیم.

واسه رسیدن به مقاصدمون باید می رفتیم به شهر تفلیس و از اونجا راهی می شدیم.

ما نیشابور زندگی می کنیم. نیمه شب با قطار به تهران رسیدیم و پنج ساعت مانده به پرواز فرودگاه بودیم. با پروازی کمتر از 2 ساعت به فرودگاه تفلیس رسیدیم. مقداری پول تبدیل کردیم برای مخارج اولیه که باهاش یه سیمکارت خریدیم و الباقی برای کرایه راه!

واحد پول گرجستان لاری هست.

از فرودگاه به داخل شهر اتوبوس داشت، ولی ما کارت اتوبوس نداشتیم و به اجبار تاکسی گرفتیم به سمت ترمینال سمگوری که سوار ماشروتکا همون ون های بین شهری بشیم و برسیم به اولین مقصدمون!

تفلیس حسابی شلوغ بود و زندگی در آن در جریان بود.

بعد از یک ساعت انتظار برای مسافرگیری ون به سمت شهر سیقناقی راه افتاد. بعد از حدود 1.5 ساعت مسیر جاده به شهر عاشقی و تاکستان های زیبا رسیدیم. صاحب اقامتگاه محلی مون خانم مهربانی به نام سارا بود و با یک قهوه و شیرینی خانگی ازمون استقبال کرد.

بیشتر مردم گرجستان انگلیسی بلد نیستند و البته به لطف تلفن های همراه از دیکشنری های آنلاین استفاده می نمایند.

پس از استراحتی کوتاه راهی کوچه های شهر سیقناقی شدیم.

اقامتگاهمون قسمت بومی نشین شهر بود و کمی از قسمت توریستی شهر فاصله داشت. خوبی این اقامتگاه ها اینه که با مردم بومی و فرهنگ زندگیشون بیشتر آشنا می شی.

هوای سیقناقی مدیترانه ای و عالی بود و کوچه ها و خونه های قدیمی و سنتی و دست نخورده ای داشت.

کوچه های شیب دار که بچه ها در آنجا مشغول بازی بودند. در مرکز شهر پارک زیبایی وجود داشت که محل تجمع مردم بود و گاه موزیکی هم شنیده می شد.

به سمت قلعه زیبای سیقناقی و دیوار دور شهر رفتیم و غروب رو در یک کافه نزدیک اون به تماشا نشستیم.

با تاریکی هوا به سمت اقامتگاه رفتیم. برای شام غذای محلی سفارش داده بودیم. سارا خانم میزی از انواع غذاهای محلی چیده بود.

حیاط زیبای اقامتگاه با گلدان های زیبا تزیین شده بود. به اصرار ما سارا خانم همراه همسرش با ما همسفره شدند. با هم شام خوردیم، صحبت کردیم و موزیک گرجی گوش دادیم.

سارا خانوم با اشاره به قلبش به من می خواست بفماند خیلی دوستمون داره و خوشحاله و من سرشار از لطف و محبت اون می شدم.

صبح با صدای پرنده ها از خواب بیدار شدم. بوی قهوه توی راهرو پیچیده بود. مجید هم که صبح زود رفته بود با دوربین پرنده های نو شکار کنه، از راه رسید و میهمان سفره زیبای صبحانه سارا خانم شدیم.

بعد از صبحانه کوله کوچکی برداشتیم و راهی شدیم. از میان جاده جنگلی گذر کردیم و به ویووپینت شهر رسیدیم؛ جایی که می شد شهر رو کامل دید. واقعا زیبا بود . بعد از استراحت کوتاه و ثبت تصاویر به راه افتادیم. آسمان نیمه ابری بود. به کلیسای سنت استفان رسیدیم.

کلیسای بزرگ و زیبا در محوطه باغ بزرگ با درختان و گل های زیبا مکان خاص و رویایی بود.

مسیر رو به سمت مرکز شهر برگشتیم.

در بازار شهر چرخیدیم و چورچخلا خریدیم. خوراکی با مغز آجیل و روکش میوه ها با رنگ های متنوع سوغات مشهور گرجستان هست.

شهر آرام و رویایی روبیشتر گشتیم و با تاریکی هوا به اقامتگاه بازگشتیم.

سارا خانم با سوپی گرم، نان محلی و بشقابی زردآلو از ما پذیرایی کرد. مردم گرجستان سرانه مصرف نان زیادی دارند و بیشتر غذاها را با نان می خورند.

صبح بعد از صرف صبحانه به مزرعه سارا رفتیم. زمین کشاورزی اون روبه روی اقامتگاه بود که انواع سبزیجات، گوجه، بادنجان و ردبری کاشته بود. راستی گرجی ها علاقه زیادی به گوجه فرنگی دارند و در بیشتر وعده های غذاییشون هست.

با خداحافظی سخت ازشون جدا و راهی مقصد بعدی شدیم.

سوار بر ماشروتکا راهی تفلیس شدیم. حوالی ظهر بود که به ایستگاه رسیدیم. مقداری خرید کردیم. ساندویچ شاورما و قهوه به دست سوار بر ماشین راهی مسیر طولانی شدیم. از میان پیچ وخم های جاده گذر کردیم. از مسیر زیبا و دلربا با چشم انداز ها طبیعی زیبا و میان آبشارها و کوهستان های سرسبز و قله های پر برف گذر کردیم.

جاده به خاطر صف تریلرهایی که راهی مرز روسیه بودند، باریک تر می شد.

بعد از چهار ساعت طی مسیری تماشای به شهر کوچکی به نام استپانتسمیندا رسیدیم؛ بیشتر شبیه به دهکده بود تا شهر!

شهری که در مرز روسیه و کوهپایه قله کازبکی از رشته کوه های قفقاز واقع شده است.

از ماشین که پیاده شدیم، به چشم انداز ها اطرافمون خیره شدیم و مات ومبهوت اون همه زیبایی محض بودیم!

کوله به دوش زیر نم بارون و هوای خنک راه افتادیم به سمت اقامتگاهمون که اون طرف رودخانه خروشانی با نام ترک بود؛ حدود یک کیلومتر طی کردیم تا به اقامتگاه رسیدیم.

اقامتگاهمون در طبقه دوم خانه قدیمی چوبی بود. قهوه ای ریختم و روی تراس اقامتگاه که روبه روی قله شانی بود نشستیم. قله نیمه برفی میان ابرهای رقصان و تابش نور خورشید خالق چشم انداز بی نظیری شده بود.

پس از کمی استراحت گشتی داخل شهر زدیم. برای فردا صبحانه و نهار خرید کردیم. قرار بود فردا مسیر سه کیلومتری کوهنوردی کنیم.

رود ترک با جریانی خروشان از میانه شهر عبور می کرد. تا به حال این حجم آب رو در یک رودخانه ندیده بودم!

با ترس از هوای متغیر کوهستان اون منطقه دل به مسیری زیبا زدیم تا خاطره زیبایی رو رقم بزنیم. کلیسای گرگتی در بلندی کوه خودنمایی می کرد. مسیر رو از روی نقشه چک می کردیم و ادامه می دادیم.

هرچه جلوتر می رفتیم چشم انداز ها زیباتر می شد. بعد حدود دو ساعت طی مسیر به پیچی رسیدیم که در پس اون قله کازبکی نمایان شد. روی قله در ارتفاع برف می بارید و باد این بلورهای زیبا رو در هوا برقص می آورد. صحنه ای ناب و فوق العاده رقم خورد و ما مبهوت این همه زیبایی شدیم.

در ادامه مسیر زیبا و نفس گیر، کم کم کلیسا نمایان شد و به چشم انداز ای رسیدیم تماشای!

از یک طرف دشت بزرگ پای قله سرسبز و پر از گل های زرد و بنفش بود که اسب ها آزاد در اون می تاختند و گاوها مشغول چرا بودند؛ از طرفی هم کلیسای مرموز گرگتی بالای تپه خودنمایی می کرد.

گرسنه بودیم. ترجیح دادیم صبحانه را در دشت کنار اسب ها بخوریم و سپس راهی کلیسا شویم. در دشت روی چمن های مخملی نشستیم. ابرهای درشت و کوچک در آسمان شناور بودند. صبحانه ای ساده با پنیر و نان گرجی میان اون همه زیبایی عجیب چسبید.

حدود نیم ساعتی نشستیم. ابرها به ناگهان بیشتر شدند. ترجیح دادیم قبل بارندگی احتمالی از کلیسا تماشا کنیم، بنای خاص با معماری بی نظیر! داخل کلیسا تابلوهای فوق العاده مربوط به قرن چهارده میلادی بود.

چشم انداز ای از کوهستان قفقاز پشت کلیسا به چشم می خورد و قرار گرفتن این کلیسا در دل کوهستان قفقاز بی نظیر بود.

نام شهر استپانتسمیندا نام راهبی است که این کلیسا را بنا نموده است. اینجا به طرز عجیبی مکان مرموزی است که افسانه های بسیاری در دل خود دارد.

اطراف کلیسا گشتی زدیم، روی تپه ای نشستیم و قهوه ای خوردیم. باران کمی شدت گرفت. بادگیرها رو پوشیدیم و با صدای موزیک ملایم هدفون راهی مسیر بازگشت شدیم.

در مسیر کنار رودخانه رفتیم. مجید طبق عادت همیشگی مشغول چیدن سنگ ها روی همدیگر شد. باران شدت گرفته بود. نزدیک عصر به اقامتگاه رسیدیم.

اندکی خستگی گرفتیم. لباس گرم پوشیدیم و در خیابان ها گشتی زدیم. مردان جوان سوار بر اسب از کنار ما عبور می کردند.

باران تا صبح با شدت به سقف خانه چوبی می زد. صبح زود بیدار شدیم.

قرار بودبه دره ترسو بریم، ولی هوا تا چند روز همچنان بارانی بود. منصرف شدیم و راهی مقصد بعدی شدیم. بعضی وقت ها باید دل کند و رفت.

سوار بر مارشوتکا 5 ساعت تا تفلیس راه پیش رو داشتیم. مسیر همچنان بارانی و مه آلود بود. جاده پر از سنگ و ماسه بود که به واسطه باران شدید به جاده اومده بود.

حدود ظهر به تفلیس رسیدیم. به ترمینال رفتیم و به مقصد شهر کوتایسی سوار بر مارشروتکا راهی شدیم. حدود پنج ساعت در راه بودیم.

اقامتگاهمون شبیه پلاژهای شمال ایران بود. اتاقمون کنار رودخانه فازیس بود صاحب اقامتگاه مرد مسنی بود. زمانی که وارد شدیم، ما رو به ساختمان روبه روی اتاقمون برد.

گفت: اینجاساختمان آتش نشانی زمان جنگ جهانی است.

راهروهای مخوف رو نشونمون داد. دری رو باز کرد و به حاشیه رودخانه رفتیم. از اونجا از کلیسای پشت اقامتگاه سر در آوردیم. از کوچه ها گذر کردیم و دوباره به اقامتگاه برگشتیم.

پس از استراحت، گشتی در شهر زدیم. هرجای شهر بودی، صدای رودخانه خروشان به گوش می رسید. کوتایسی شهر بزرگی بود با خونه های قدیمی و گاها خانه های متروکه!

در مسیر سربالایی حدود یک کیلومتری طی کردیم تا به کلیسای زیبای باگراتی هزار ساله رسیدیم. کلیسا روی تپه ای قرار داشت که از اونجا کل شهر رو می شد دید.

شام را در رستوران محلی صرف کردیم و به اقامتگاه بازگشتیم.

صبح با صدای رودخانه بیدار شدیم. مه زیبایی روی سطح آب رو فرا گرفته بود. پس از صرف صبحانه کوله را بستیم و راهی ترمینال شدیم.

سوار بر مارشروتکا راهی متسیا شدیم. هرچه در جاده پیش می رفتیم، چشم انداز ها تماشای تر می شد. پس از حدود پنج ساعت مسیر به منطقه ساوانتی گرجستان رسیدیم.

از ماشین که پیاده شدیم، مردی جوان به سمت ما آمد و خواست که اقامتگاهی به ما نشان دهد. سوار ماشینش شدیم وا ز کوچه ها با شیب زیاد بالا رفتیم.

متسیا شهر کوچک توریستی است که بیشتر شبیه به روستاست تا شهر مدرن!

شهری با خانه های قدیمی که کنار هر خانه مزارعی از گل های بابونه قرار داشت. بعلاوه برج های قدیمی قرون وسطی به صورت پراکنده داخل شهر خودنمایی می کرد، چشم انداز های که بیشتر شبیه رویا بود تا واقعیت.

تقریبا به حاشیه و انتهای شهر رسیدیم. از ماشین پیاده شدیم. مزرعه ای زیبا از گل های بابونه روبه رویمان بود و صدای رودخانه کوچکی کنار مزرعه به گوش می رسید. مسیری کوتاه از میان مزرعه طی کردیم و به اقامتگاه رسیدیم.

خانه صاحب اقامتگاه همونجا بود. کنار مزرعه متعلق به خانواده اش همه با هم در یک خانه بزرگ کنار اقامتگاه زندگی می کردند. بچه های چشم آبی روشن و گونه هایی که از سرما سوخته و قرمز بانمک و زیبا بودند.

کمی استراحت کردیم و به تماشا شهر رفتیم. از کنار مزارع بابونه گذر کردیم. از کلیسای قدیمی شهر تماشا کردیم. کمی خرید کردیم و به سمت اقامتگاه حرکت کردیم.

صبح کوله کوچکی بستیم و راهی تماشا ملکه های برفی قفقاز (یخچال طبیعی چالادی در دامنه کوه های قفقاز و در ارتفاع 1850 متری) شدیم.

با ماشین تا نزدیکی آغاز مسیر پیاده روی رفتیم. از روی پل چوبی قدیمی رد شدیم. وارد جنگلی انبوه با درختان سربه فلک کشیده شدیم. درختانی شبیه به جنگل های تندرا و کاج هایی که نور خورشید از میان آن ها به سختی عبور می کرد. صدای انواع پرندگان به گوش می رسید.

کنار مسیر رودخانه خروشان جاری بود. در ادامه مسیر ایستادم! به مجید گفتم: اگه اینجا بهشت نیست، پس بهشت چه شکلیه؟

اون که غرق در اون همه زیبایی شده بود، سری تکان داد و راه را ادامه دادیم.

مسیر جنگلی به خاطر باران دیشب گل ولای زیادی داشتو از جنگل عبور کردیم و به مسیر صخره ای رسیدیمو راه سخت تر شد، اما انگیزه ما برای تماشا یخچالی که قدمتش به عصر یخبندان دوم بازمی گشت، بیشتر از این ها بود.

پس از طی حدود سه کیلومتر مسیر قله اوشبا با ابهت وعظمت نمایان شد. یخچال چالادی در دره ای بزرگ و دامنه آن پیدا شد.

یخچالی بزرگ که از زیر آن رودی خروشان جاری بود. نزدیک و نزدیک تر شدیم. از گوشه وکنار آب جاری بود؛ حتی سنگ های زیر پای ما!

کمی ترسیدم و فاصله گرفتم.

درجایی خونده بودم چندین نفر در این مکان جان خودشون رو از دست داده بودند.

در گوشه ای امن نشستیم. آویشن هایی رو که در مسیر جمع نموده بودم، در فلاسک ریختم. مجید هم رفت سراغ تفریح همیشگی و چیدن سنگ ها روی هم!

چایی نوشیدیم. آسمان کم کم ابری شد. ترجیح دادیم قبل بارش باران برگردیم. دوباره از همان مسیر زیبا راهی شدیم. در شهر کمی گوشت خریدیم و به اقامتگاه برگشتیم.

شب با میهمان های نو اقامتگاه که زوج روس ساکن آلمان بودند، آشنا و هم صحبت شدیم. کنار خانواده صاحب اقامتگاه شب را جشن گرفتیم. هرکسی هر آنچه داشت، روی میز گذاشت. کنار هم خوردیم، خندیدیم، موزیک گرجی گوش کردیم و تا نیمه شب حرف زدیم.

صبح با میز صبحانه ای که مادربزرگ با برترین مواد محلی درست نموده بود، روبه رو شدیم. پنیر لذیذ محلی و انواع غذاهای خوشمزه گرجی بود.

پس از صرف صبحانه با دوستان نومون و با لیدری و ماشین پدر صاحب اقامتگاه ابتدا به ویوپوینت چشم انداز ای تماشای از دورنمای قله اوشبا رفتیم؛ سپس راهی روستای تاریخی اوشگولی شدیم.

مسیر طولانی و خطرناکی رو طی کردیم. در فاصله چند متری از جلو ماشین درخت تنومند کاجی روی زمین افتاد. اگر کمی زودتر می رسیدیم، ممکن بود درخت روی ماشین ما سقوط کنه.

مسیر از میان کوهستانی خطرناک ادامه داشت. خطرسقوط صخره ها روی ماشین در جاده ای ناهموار زیاد بود.

بعد گذر از مسیر، وارد بهشت دیگری از کوهستان های قفقاز شدیم. مگر امکان دارد این همه زیبایی یک جا جمع گردد.

از طرفی رودخانه خروشان و گاوهایی که مشغول چرا در دشتی پر از گل های رنگارنگ بودند، آنطرف روستایی با بناهای کهن قرون وسطایی با برج هایی پراکنده! گویی قرن ها به عقب بازگشته ایم.

از ماشین پیاده و همراه دوستان راهی تماشا روستا شدیم. برج هایی دیدیم که روی بعضی از آن ها عکس های مالکان قدیمی آن نگاشته شده بود.

این گونه بوده که این خانه ها متعلق به کسانی بوده که روزگارانی در جستجوی طلا بودند. آن ها از پوست گوسفندان برای استخراج طلا از رودهای منطقه استفاده می کردند.

برج هایی بلند شبیه دودکش های بزرگ که زمانی که دشمنان به این منطقه حمله ور می شدند، مردم به داخل این برج های سنگی بزرگ پناه می بردند.

در کوچه های روستا مردان جوان اسب سواری می کردند و در دشت های قفقاز می تاختند.

در انتهای روستا قله شخارا با 5068 متر ارتفاع که درست در مرکز رشته کوه قفقاز قرار گرفته است، خودنمایی می کرد و رودی از دل این کوه جاری بود. از کلیسای تاریخی روستا تماشا کردیم. روستایی با هفت کلیسا!

به رستوران روستا رفتیم و پس از صرف نهار راهی مسیر برگشت شدیم.

در مسیر از دریاچه ای تماشا کردیم که آبش از دل زمین می جوشید. انعکاس ابرها و درختان در آب دریاچه زیباییش را صدچندان نموده بود.

نزدیک غروب به اقامتگاه رسیدیم. از آنجا که فردا برنامه سنگینی پیش رو داشتیم، تا فردا صبح استراحت کردیم.

صبح کوله کوچک خوراکی و نوشینی برداشتیم و راهی شدیم. از پشت اقامتگاه مسیر کوهنوردی به سمت قله اوشبا و دریاچه ها رو پیش گرفتیم.

مسیر از اونچه که فکر می کردیم، سخت تر بود و شیب زیادی داشت. ما امکانات کوهنوردی نداشتیم و این کارمون رو سخت تر کرد.

یک سوم مسیر رو رفتیم. پس از چک مسیر با توجه به درجه سختی، از ادامه اون منصرف شدیم. مسیر برگشت رو پیش گرفتیم و برای صرف نهار در طبیعت توقف کردیم.

مقداری چوب جمع کردیم. آتش کوچکی به راه شد. سیب زمینی آتیشی درست کردیم. نهار ساده ای خوردیم. پس از طی مسیری به قسمت قدیمی تر شهر رسیدیم. در ورودی یکی از برج های قدیمی باز بود و جعبه ای روی میز بود که روی آن نوشته شده بود: هر نفر پنج لاری

هیچ کس هم اونجا نبود.

وارد برج شدیم و بانردبان باریکی به طبقات بالایی برج رفتیم. 5 طبقه تا پشت بام فاصله بود.

داخل برج فقط دیوارهای سنگی بزرگ بود و هر طبقه پنجره ای کوچک داشت.

غروب به اقامتگاه برگشتیم. علی رغم میل باطنی وسایل رو جمع کردیم و از این بهشت دل کندیم. صبح زود از میان بابونه ها رد شدیم، خداحافظی کردیم و راهی تفلیس شدیم.

از طبیعت زیبا دل کندیم و وارد زندگی شهری نسبتا شلوغ شدیم.

هتلی روبه روی کلیسای جامع تثلیث شهر تفلیس رزرو کردیم. پس از اندکی استراحت بعداز ظهر به کلیسا رفتیم. در محوطه بزرگش قدم زدیم. واقعا بزرگ و تماشای بود.

فردا گشتی در شهر زدیم. سوار بر تله کابین از رود متکواری گذشتیم. به بالای کوه و نزدیک مجسمه مادر گرجستان رفتیم. مقداری چورچخلا برای سوغات خریدیم. صبح روز بعد در مراسم روز یکشنبه کلیسا حاضر شدیم. اولین تجربه بودن در مراسم مسیحیت رو برای خودمون رقم زدیم.مراسم جالبی بود.

سوار بر اتوبوس به تماشا بنای تاریخ گرجستان رفتیم.

شیب زیاد کوهی رو بالا رفتیم تا رسیدیم به بنای بزرگ و دست ساز با مجسمه ها و داستان های خاص گرجستان. ساعتی به عکاسی گذشت و بازگشتیم.

ما کلا زیاد اهل شهرگردی نیستیم و لحظه ای در طبیعت رو با ساعت های شهر جایگزین نمی کنیم. شهرها برامون مجذوب کننده نیستند.

فردا صبح کوله به دوش راهی فرودگاه شدیم.

سفر خاطره انگیز و ماندگاری بود برایمان؛ حتی فکرش رو هم نمی کردیم تا به این مقدار برامون مجذوب کننده باشه.

مردمان مهربان، طبیعت بکر، خوراکی های خوشمزه، آب گوارا، رودها و کوهستان های سربه فلک کشیده خاطره ای ماندگار شد و یکی از چند سفر خاص طول زندگیمان!

همواره قبل از سفر به هرمکانی، باید تحقیقات کامل داشته باشید.

مکان های زیبا و بکری هستند که از چشم گردشگران به دور می مانند یا بخاطر سختی هایش زیاد مورد توجه قرار نمی گیرند.

زندگی با مردم بومی و آشنایی با فرهنگ ها و آدابشون جز زیبایی های سفر است.