سفر به آمریکا: بیگانگان و منطقه فوق سری 51 - مجله تور یک روزه

اگر علاقمند به دریافت خدمات ویزای توریستی آمریکا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور آمریکا از نیویورک، واشنگتن، لس آنجلس، سان فرانسیسکو و لاس وگاس دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

مقصد گردشگری امروزمان را نه ارواح و اشباح، که دروغ و واقعیت تسخیر نموده است. منطقه ای مرموز در دل بیابان های ایالت نِوادا که گفته می شود محل آزمایش های سری روی سفینه موجودات بیگانه یا خود این موجودات بوده و چه بسا تا امروز ادامه داشته است.

مجموعه مقالات گردشگری وحشت به معرفی بهترین های دنیای ترس و هیجان پرداخته و بدون هیچ گونه پیش داوری، تنها به بیان مدارک و مستندات موجود در رابطه با این مکان ها می پردازد. ما صحت و سقم این داستان ها را تأیید ننموده و تنها در مقام معرفی، داستان هر کدام را برای شما بازگو می کنیم. قضاوت با شماست که این داستان ها را بپذیرید یا خیر.

برای دهه ها، پایگاه ارتش ایالات متحده که در 61 کیلومتری شمال لاس وگاس واقع شده، یکی از عجیب ترین رازهای این سیاره را در دل خود مخفی نموده است. اینجا که به نام منطقه 51 شناخته می شود، به صورت معمول و از دیرباز مکانی ایده آل برای مطرح کردن تئوری های توطئه پیرامون حضور یوفوها یا همان سفینه موجودات فضایی است. ظاهرا اسناد، مدارک و جزئیات مهمی در همین رابطه به صورت اطلاعات محرمانه و طبقه بندی شده توسط ارتش این کشور نگهداری می شوند. به علاوه نمونه های اولیه از هواپیماهای جاسوسی نیز در این پایگاه مورد آزمایش قرار می گیرند. مکانی که موجودیت آن برای مدت ها از سوی ایالات متحده نفی شده و اساسا دولت وانمود می کرد حتی از وجود چنین مکانی کاملا بی خبر است. اما در آگوست سال 2013، حفاظی که برای مدت های مدید واقعیت های پنهان منطقه 51 را در برگرفته بود، دست کم اندکی به کنار رفته و جزئیاتی مختصر به اطلاع عموم رسید.

جفری ریچلسن)، محققی از واشنگتن که در مرکز بایگانی اسناد ملی فعالیت می کرد، با تصور امن بودن اطلاعات، دست به افشای شماری از اسناد مرتبط با این پایگاه زد. او مدارک طبقه بندی نشده ای به دست آورده بود که در آنها به نقش نیروی هوایی در توسعه و استفاده از هواپیماهای سری جاسوسی همچون U-2 و OXCART در دهه های 1950 و 1960 اشاره می کرد. در این مدارک به کرّات از منطقه 51 نام برده شده بود که ظاهرا توسط سازمان جاسوسی به عنوان مکانی برای آنالیز و آزمایش نمونه های فوق سری و محرمانه مورد استفاده قرار می گرفت. این گونه که به نظر می رسید این مکان به دلیل انزوا و دورافتادگی توسط نیروی هوایی و سازمان دفاع انتخاب شده و حتی در میان مدارک به دست آمده یک نقشه از مکان تأیید شده این پایگاه نیز موجود بود.

اما این افشای دیرهنگام، نتوانست آن گونه که باید و شاید، شایعات پیرامون این منطقه را متوقف نموده و به اصطلاح آبی بر آتش اشتیاق عمومی بریزد. این فرضیه از مدت ها قبل در دنیا بدون مرز اینترنت، برنامه های رادیویی و تلویزیونی و فیلم های علمی تخیلی مطرح شده بود که مکانی سری وجود دارد، جایی که محققان دولتی سرگرم آنالیز سفینه های فضایی بیگانگان هستند. حتی گفته می شد آنها در تلاشند تا به وسیله زیست فرازمینی، بیگانگان را همانندسازی نمایند. از سوی دیگر اشاره می شد فیلم تقلبی فرود روی ماه در سال 1969 نیز در همین پایگاه گرفته شده است، اما همان گونه که شاید خود شما هم تصورش را داشته باشید، دولت از ادای هر گونه توضیحی در این مورد شانه خالی نموده و چیزی را مورد تصدیق قرار نداد.

آنی جِیکابسن (Annie Jacobsen) در کتاب خود پیرامون این پایگاه سری در سال 2011 چنین نوشت:

منطقه 51، یک معما و راز سر به مهر است. انسان های اندکی از آنچه آنجا می گذرد آگاه هستند و میلیون ها نفر دیگر دوست دارند بیشتر در خصوص آن بدانند.

در این مجال ما به اطلاعات موجود و در دسترس فعلی در خصوص این مکان مرموز خواهیم پرداخت. البته از آنچه انتظارش را داریم صحبت نموده و سعی می کنیم تکه های این پازل را تا حد ممکن در کنار هم قرار دهیم.

منطقه 51 از نظر مختصات جغرافیایی در عرض جغرافیایی 37 درجه و 14 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 115 درجه و 48 دقیقه غربی قرار گرفته است. تنها با تایپ نام این منطقه در گوگل مپ، می توان به نمایی خوب و عالی از آن دسترسی داشت.

در طول سالیان متوالی، عمده اطلاعات پیرامون این مکان تقریبا از همگان مخفی نگه داشته شده است. تصاویر ماهواره ای این ناحیه به صورت روتین از اطلاعات مدنظر دولت پاک می شوند. در سال 1973 فضانوردی از ایستگاه فضایی اِسکای لَب محتاطانه تصویری هوایی از منطقه 51 تهیه کرد. هر چند بر اساس اسناد طبقه بندی نشده موجود، ترتیبی داد تا تصویر مذکور سانسور شود، همچنین از نمایش عمومی آن جلوگیری کرد.

اما در سال 2000، یک کاوشگر شوروی تصاویر دیگری به دست آورده و آن را توسط فدراسیون دانشمندان آمریکا منتشر کرد. این مجموعه تصاویر که در وب سایت این فدارسیون قرار داده شد، نشان می دهد ظاهرا امکانات این منطقه از دهه 1960 در حال گسترش بوده است، به طوری که اکنون دارای ساختمان ها و یک باند فرود جدید است. از آن تاریخ و به ویژه از زمان حضور گوگل ارث ، دست کم این مکان قابل رویت شده است.

بستر خشک دریاچه گروم مرز این پایگاه است. در غرب آن منطقه آزمایش هسته ای نوادا قرار گرفته و نزدیک ترین شهر به این مکان ریچل نام داد که در 40 کیلومتری شمال پایگاه واقع شده است. خود محوطه حدود 90 هزار جریب (36 هزار هکتار) را اشغال نموده که پایگاه روی آن ساخته شده است. همه آنچه از این پایگاه قابل مشاهده است شامل یک آشیانه هواپیما، یک پایگاه حفاظتی، تعداد آنتن رادار، تعدادی ساختمان، یک سالن غذاخوری، ساختمان اداری، باند فرود و پناهگاه های متعدد است. این پناهگاه ها به صورت مخفی ساخته و طوری طراحی شده اند که در صورت عبور ماهواره از فراز پایگاه، بتوان به سرعت هواپیما را به زیر آنها حرکت داده و از دید ماهواره مخفی کرد.

بسیاری ادعا می نمایند آنچه در سطح این منطقه قابل رؤیت است، تنها نوک کوه یخ است. در واقع بخش قابل توجهی از آن، در زیر زمین مخفی شده است. آنها باور دارند که بقیه امکانات، ساختمان ها و تجهیزات در هزارتویی پرپیچ و خم و در قسمت زیرین پایگاه ساخته شده اند.

بعضی می گویند این پایگاه زیرزمینی 40 طبقه دارد و توسط جهت راه آهن زیرزمینی به پایگاه های دیگری در لس آلاموس)، وایت سندز و لس آنجلس مرتبط است. از سوی دیگر گروهی با شک و تردید به این اظهارات نگاه نموده و به سرعت اشاره می نمایند که وجود چنین دم و دستگاه عریض و طویلی، بی شک به نیروی کار قابل توجهی هم احتیاجمند است. ضمناً برای ساخت جهت راه آهن باید چندین تن خاک از زیر زمین خارج شود که دست کم بالاخره باید جایی ریخته شده باشد و البته عملیات احداث هم احتیاج به مقادیر قابل توجهی بتن و دیگر تجهیزات و مواد ساختمانی دارد، از این رو چنین فرضیه ای از نظر عقلانی قابل قبول نیست.

اما این سوی پرچین و به دور از اطلاعات مهم و ذی قیمت، افکار عمومی به واقع چیزی نمی دانند، چرا که دولت به دقت مراقب است که همه چیز را در خصوص این منطقه مخفی نگه دارد.

اینکه بگوییم دسترسی به پایگاه محدود شده، به نوعی کتمان حقیقت است. پایگاه و فعالیت های آن در رده بالای امنیتی قرار داشته و به دقت طبقه بندی شده اند. انزوا و دورافتاده بودن این مکان یاری می نماید فعالیت های سری به راحتی و دور از نگاه مراقب رادارها انجام شوند. همان گونه که پیش تر اشاره کردیم، این منطقه درست در نزدیکی مرکز امنیت ملّی نوادا قرار گرفته که قبلا نامیده می شد، جایی که آزمایش های هسته ای در آنجا انجام می گرفت. برای ورود و بازدید از این مکان، فرد به اجازه نامه های مخصوصی احتیاجمند است که از طرف بالاترین رده های ارتش یا سازمان اطلاعات صادر شده باشد.

در واقع سازمان های دولتی نهایت سنگ اندازی های لازم را انجام داده اند تا مطمئن شوند اشخاص به سختی قادر به بازدید از داخل منطقه 51 خواهند بود. برای سال ها، نقشه برداران از ساختمان های اصلی دور نگاه داشته شده و زمانی که داخل پایگاه نیروی هوایی بودند، جهت منتهی به ساختمان ها هرگز به آنها نشان داده نشد. حتی امروزه اطراف این ناحیه تا هزاران جریب با چشم اندازی بیابانی احاطه شده و نیروی هوایی مالکیت این زمین ها را در اختیار گرفته است تا این پایگاه و فعالیت های آن را کاملا از چشمان جستجوگر دور نگاه دارد.

برای سال ها، با بالا رفتن از نقاط مرتفع اطراف همچون یا می شد نگاهی هر چند مختصر به این منطقه داشت، اما این مناطق خیلی زود به تصرف دولت در آمد. امروز برای دیدن هر چیز ممکن، باید دل و جرأت به خرج داده و از قلّه تیکابو بالا رفت که در 42 کیلومتری این پایگاه واقع شده است. شب هنگام از آنجا می توان دیدی هر چند مختصر به باند فرود داشت؛ وقتی چراغ ها روشن شده و هواپیماهای آزمایشی از زمین برمی خیزند، اما این نما تنها چند دقیقه طول می کشد، به محض برخاستن هواپیما، چراغ های باند فرود هم خاموش شده و دوباره تاریکی این منطقه را در خود فرو برده و از نظر پنهان می نماید.

هر کسی در این منطقه مشغول به کار است، چه نظامی و چه افراد غیرنظامی، باید سوگندنامه ای را امضا نمایند که آنها را ملزم می نماید هر آنچه می بینند و می شنوند، برای همواره مخفی نگاه دارند. ساختمان ها فاقد پنجره هستند تا افراد را از کنجکاوی های معمول پیرامون آنچه به حوزه کاری آنها مربوط نیست، دور نگاه دارند. گزارش هایی در دست است که نشان می دهند گاهی تیم های مختلف به صورت همزمان روی پروژه های یکسان کار می نمایند، اما ناظرین هر کدام علیرغم این تشابه، از توجه به کار تیم دیگر پرهیز نموده و وانمود می نمایند چیزی در این مورد نمی دانند. زمانی که موعد آزمایش یک هواپیمای سری جدید فرا می رسد، مأموران به تمام کارمندانی که نقشی در انجام این آزمایش ندارند، دستور می دهند تا اتمام آزمایش و بازگرداندن هواپیما به داخل آشیانه، در محل کار خود و داخل دفاتر باقی بمانند.

این باور وجود دارد که این منطقه بخشی از پایگاه هوایی ادواردز در کالیفرنیا یا پایگاه هوایی نلیس در نوادا است، هر چند خلبانان این دو پایگاه، اجازه پرواز بر فراز این منطقه را ندارند. اگر خلبانی از این قوانین تخطی کند، بلافاصله پرواز تمرینی او کنسل شده و باید به پایگاه خود باز شود، حتی در این ناحیه مناطقی وجود دارند که در صورت پرواز غیرمجاز بر فراز آنها، خلبان با خطر حضور در دادگاه نظامی، خلع درجه و حتی رفتن به زندان روبرو است.

از نظر زمینی نیز محدودیت های زیادی برای ورود افراد اعمال شده است. اطراف این منطقه حصارکشی نشده، اما تابلوهای اخطار متعددی در گوشه و کنار آن نصب شده است که به افراد در خصوص عواقب ورود غیرقانونی به این محل هشدار می دهند. در صورت اصرار به تجاوز به حریم پایگاه، حتی ممکن است جریمه نیز برای افراد در نظر گرفته شود. در مواردی علامت های هشداردهنده ای دیده شده است که اعلام کردند مأموران محافظتی حق دارند حتی با توسل به زور مردم را از تجاوز به حریم این منطقه منع نمایند. شایعاتی پیرامون کشته شدن چند نفر هنگام ورود به این ناحیه شنیده می شود، ولی بعید است ضابطان قانونی تا این حد خشونت از خود نشان داده باشند.

در نزدیکی مرز منطقه 51 افرادی در لباس غیرنظامی و سوار بر پاترول گشت می زنند. این افراد تنها به رصد محیط اطراف بسنده نموده و در صورت روبرو شدن با موارد مشکوک، کلانتر و پلیس محلی را در جریان می گذارند. گاهی اوقات حتی از هلیکوپتر هم به عنوان نیروی پشتیبانی یاری گرفته شده تا هر چه سریع تر جلوی متجاوزان گرفته شود. اما کلا ترجیح بر این است که حتی المقدور، مسائل احتمالی با رفتار محبت آمیز و بدون درگیری و خشونت برطرف شوند. همچون دیگر مناطق امنیتی و نظامی، در اینجا هم به کسی اجازه داده نمی شود که از این منطقه عکس یا فیلم تهیه کند.

از سوی دیگر ادعا می شود در اطراف پایگاه سنسورهای حرکتی کار گذاشته شده است تا کوچک ترین تحرکی نیز از نظر دور نماند. دقت این سنسورها به حدی است که می تواند به خوبی بین انسان و حیوان تفاوت قائل شود. به خصوص به دلیل اینکه پایگاه در منطقه حفاظت شده قرار گرفته و حیوانات وحشی نیز در آن حدود رفت و آمد دارند، این مسئله حائز اهمیت است. به عنوان مثال یکی از اهالی محلی ریچل به نام چاک کلارک ، در جستجوی خود در این منطقه چندین بار پیروز به کشف سنسور شد، اما بلافاصله او را متهم به خراب کاری نموده و به او هشدار داده شد سنسورهای گمشده را باز گرداند یا خطر پرداخت جریمه را بپذیرد. کلارک از بازگرداندن یکی از این سنورها سر باز زد، اما در عین حال پذیرفت که جستجو در این ناحیه را متوقف کند.

تا اینجا شما را با این منطقه مرموز اندکی آشنا کردیم. شاید این پایگاه یکی از سری ترین مکان های این کره باشد. اما چرا تا این حد قوانین رازداری و مخفی کاری در خصوص آن اجرا می شود؟ این همه سختگیری برای چیست؟ و این منطقه چه ارتباطی با مسئله مزرعه رازول دارد؟