فار فار اَوت؛ دورترین پدیده در منظومه شمسی - مجله تور یک روزه

برای معین قطعی رفتار این جرم، هنوز به آنالیز های بیشتری احتیاج است

دانشمندان تایید نموده اند که دورترین جسمی را که تا به امروز در منظومه شمسی مشاهده شده، رصد نموده اند. این ریزسیاره که با نام فارفاراَوت (FarFarOut) شناخته می گردد، حدود چهار برابر از فاصله بین پلوتو تا خورشید، دورتر است و به قدری فاصله دارد که سفر آن به دور خورشید، یک هزاره طول می کشد.

این جرم آسمانی، برای نخستین بار در سال 2018 کشف شده بود، اما دانشمندان هم اکنون با انجام مشاهدات کافی توانسته اند جهت حرکت مداری آن را معین نمایند. این به معنای آن است که اینک می تواند از مرکز آنالیز ریزسیاره ها، نام رسمی خود -که با 2018AG37 شناخته می گردد- و همچنین این تاییدیه را که این جرم، بسیار دور است، دریافت کند.

برای معین قطعی رفتار این جرم، هنوز به آنالیز های بیشتری احتیاج است. در آن موقع است که نام اصلی و دایمی آن تعیین خواهد شد. این فرایند بسیار زمان می برد، زیرا حرکات این جرم، بسیار آهسته است. سال ها زمان احتیاج است تا حرکات جزیی آن در آسمان ردیابی گردد.

فارفاراَوت نامش را از جرم قبلی مشابه خود می گیرد که با عنوان فار اوت (Farout) شناخته می گردد و در سال 2018 کشف شده بود. هر دوی این اجرام را همین تیم پژوهشی پیدا کرد، که در حال اجرا پروژه ای هستند که از فضای دورتر از پلوتو در منظومه شمسی نقشه برداری می نمایند.

زمانی که دانشمندان مدار آن را تایید کردند، دریافتند که این مدار نه تنها بسیار طولانی، که بسیار کشیده است. این جرم در حال حاضر در مقایسه با زمین، 132 برابر از خورشید دورتر است، اما این عدد در دورترین قسمت مدار خود به 175 و در نزدیک ترین قسمت مدار خود به 27 می رسد. این مدار عجیب در نتیجه این واقعیت است که سفر این جرم به دور خورشید از مدار نپتون عبور می نماید. چنین سیاره بزرگتری، گرانش فارفاراوت را مختل و آن را به جهت طولانی و کشیده ای وارد می نماید.

فارفاراوت بسیار کوچک و مشاهده آن بسیار سخت است. به نظر می رسد که ابعاد آن در حدود 400 کیلومتر باشد. در آسمان بسیار دور به نظر می رسد و احتمالا در پایین رده سیاره کوتوله، طبقه بندی گردد. اسکات اس شپارد، پژوهشگر انستیتو علوم کارنگی که بخشی از این پژوهش بوده است، می گوید: کشف فارفاراوت نشان دهنده افزایش توانایی ما در نقشه برداری از منظومه شمسی بیرونی و مشاهده هر چه دورتر و دورتر از لبه های سامانه خورشیدی است.

چنین چیزی تنها با پیشرفت های چند سال اخیر در دوربین های بزرگ دیجیتالی در تلسکوپ های بسیار بزرگ ممکن شد تا بتوان به صورت موثری، اجرام بسیار دور مانند فارفاراوت را کشف کرد.

اگرچه بعضی از این اجرام دوردست، نسبتا بزرگ و در اندازه های سیارات کوتوله هستند، اما به دلیل فاصله بسیار زیاد خود از خورشید، بسیار کم نور و محوند. فارفاراوت، فقط نوک این کوه یخ منظومه شمسی برای این اجرام بسیار دوردست محسوب می گردد.

منبع: ایندیپندنت

منبع: فرادید