مقاله: غزل شماره 307 حافظ: هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل
به گزارش مجله تور یک روزه، ای محبوب، دست حافظ مانند دعای محافظت از چشم زخم می ماند، خدا کند که آن را به دور گردن تو آویخته ببینم.
پیش از این مانند چشم مستت حال گوشه نشینان را داشتم و حالا همچون ابرویت به آن چشمان مست گرایش پیدا کرده ام.
نخست کسب رندی و عشق ورزی کار آسانی به نظر می آمد؛ اما در عاقبت برای به دست آوردن این فضیلت ها همه وجودم آتش گرفت.
پرسیدم که چه وقت بر جان درمانده من رحمت می آوری؟ پاسخ داد: بدان هنگام که پای هستی تو در میان نباشد.
بر اثر اشک چشم صدبار گرفتار طوفان نوح شدم و هرگز نقش جمال تو از صفحه سینه ام زدوده نشد.
منبع مقاله: غزل شماره 307 حافظ: هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل
انتشار: 1 دی 1400
بروزرسانی: 1 دی 1400
گردآورنده: onedaynet.ir
شناسه مطلب: 1858
به "مقاله: غزل شماره 307 حافظ: هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل" امتیاز دهید
دیدگاه های مرتبط با "مقاله: غزل شماره 307 حافظ: هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل"
* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید